آرزو کن با من مای ما من نشود سایه‌ات از سر تنهایی من کم نشود  

ای روی تو راحت دل من چشم تو چراغ منزل من آبی است محبت تو گویی که آمیخته با گل من شادم به تو مرحبا و اهلا ای بخت سعید مقبل من

گذر تک تک این ثانیه‌های سپری گشته‌ی عمر، به قدیمی شدن دوستیت می‌ارزد

که می‌رود به شفاعت که دوست باز آرد؟ که عیش خلوت بی او کدورتی دارد کجا مجال سخن باشدم به حضرت دوست مگر نسیم صبا کاین پیام بگذارد

صد جام اگر آرند، یکبار کند مستم یکبار پیام دوست، صدبار کند مستم

ستاره‌هاست همه عقل‌ها و دانش‌ها تو آفتاب جهانی که پرده‌شان بدری

امام علی(ع) برای غفلت آدمی همین بس که همتش را در آنچه به کارش نمی‌اید، صرف کند (نهچ البلاغه)

میان باغ حرام است بی تو گردیدن که خار با تو مرا به که بی تو گل چیدن

میان باغ حرام است بی تو گردیدن که خار با تو مرا به که بی تو گل چیدن