آبادان واژگان عاشقانه ای دارد، هوای گرم و مردمانی خونگرم، امکان ندارد حلیم ایستگاه هشت را بخوری و غرق صدای شاد و صمیمی صحبت های صبحانه کارگران ابادانی نشوی، خوراکی های ساحلی که هر کدام نام و نشان خودشان را دارند، صدای سر خوش اهنگ از مغازه های ته لنجی، خلاصه! شور و شوقی که در آبادان هست در کمتر جایی در دنیا دیده می‌شود.
خرمشهر و دزفول و اندیمشک و شوشتر و اهواز و بندر امام هم همین است، خوزستان یک سره شیرینی و قند است. جگر ایران است که داغ جگر هم زیادی دیده است.
اما امکان ندارد ابادان بروی و توی حالت نزند، کوچه های خاکی کنار پالایشگاه نفت، هور و تالاب های رها شده. گرد و غبار برخواسته از بی منزلتی عقل و درایت. مشعل هایی که ده ها سال است میسوزند تا بگویند ما هنوز نتوانسته ایم گاز سر چاه نفت را جمع کنیم. فسادهای پیدا و پنهانی که بوی خون میدهد و رویش مثل نفت سیاه است.
آبادان قرارگاه عاشقی بود،‌جایی برای رها شدن از درد و بندگی دنیا و دل بستن به سادگی های خوش حال کننده اما نمیدانم چرا رها نمیکند این درد گلوی لیلی را.
آبادان پر از داستان های پر غصه است. از سینما رکس بگیر تا اعدام دست جمعی افسران، جنگ، ویرانی، موشک، گرانی، خاک، بی آبی و از همه بد تر فساد و تباهی چهره خوزستان را در هم کشیده و رهایش نمیکند.
حالا غم اخیر نه یک غم که هزار غم شده. قهرمان باقی دیروز، در کسری ازثانیه، فراری یاغی امروز شده. پیدا شدنش محال است که هزاران رشوه بگیر دیروز حالا به دنبال ساکت کردنش هستند. عبدالباقی پرورده فضای فساد الوده است و الا مگر میتوان این همه حماقت، رذالت و کثافت را در یک نفر جمع کرد.
حادثه متروپول غم ندارد خشم دارد. خشمی که از سالها چراغانی و آزین بندی ساختمانی پوچ ریشه میگیرد و به بی ارزشی جان انسان ها در نگاه درخت خشکیده فساد منتهی میشود.
چیزی که در متروپل آبادان بی ارزش جلوه میکند جان انسان هاست. این خشم حق آبادان است و این غم سزای ایشان نیست.
چه میشود گفت؟ وقتی ده ها فرزند عزیز شریف در میان آسمان ناپدید شدند و تا کنون هیچ کسی که کس باشد مواخذه نشده! چه انتظاری میتوان داشت وقتی قول ها شنیده میشود. لباس های مشکی پوشیده میشود. اما امیدی به عدالت واقعی دیده نمی‌شود.
غم و افسوس واژه کوچکی است که سینه شاد آبادانی ها را پر نمی‌کند.
از سوی دیگر دشمنی که دندان تیز کرده به درگیر شدن و پاره کردن همدیگر. خوش حال از تیر زدن و تیر خوردن ها. متروپول برای او گوشت قربانی است.
حالا تصور کنید یک مردم سال هاست تلخی دیده اند و هیچ نگفته اند. آیا میشود از این جمعیت انتظار صبر داشت؟ من میگویم بله
میتوان از مردم خواست صبور باشند. میتوانیم صبر مردم را خرج کنیم. برای هور، برای غبار و برای متروپول . و مردم هم صبور خواهند بود
اما این صبر هزینه دارد. هزینه ای که به نظر نمیرسد تلاشی برای جبرانش وجود داشته باشد.
اولین راه جبران پذیرش اشتباه است که تجربه نشان داده چندان جدی گرفته نمیشود. هم زمان با حادثه متروپول حادثه وحشتناکتری در امریکا رخ دادکه طی آن ۱۹ کودک مظلوم توسط یک نفر به قتل رسیدند. آن هم با سلاح گرم. فقط تصور کنید نگاه معصومانه این کودکان را وقتی که گلوله های جهالت و وحشی گری غرب گلوی تک تکشان را پاره میکرده و همدیگر را میدیدند که روی زمین پر پر میزنند. من بعید میدانم این اتفاق اگر در ایران افتاده بود فیلم آن منتشر نشود یا عکسی از جنازه ایشان پخش نشود. اما انچه در امریکا منتشر شد تصاویری تمیز و زیبا و سبز بود از والدینی غمگین اما ارام. اجسادی پنهان شده در زیر پارچه هایی گران قیمت با مارک و بسته بندی غربی. اما در نهایت پلیس پوزش خواست و اشتباهش را پذیرفت. همین جمله ساده چرا در ایران نایاب است؟
نکته دوم پذیرش هزینه های این اشتباه است نه به اندازه هزینه ای که به جان کم ارزش انسان به ریال پرداخت میشود که باید در ازای این رخ داد تمام بازار باز سازی شده و انسان های کشته شده با ارزش واقعی شان با همان ارزشی که به کشته شدگان اروپایی پرواز اوکراینی غرامت داده شد ، غرامت ایشان توسط دولت و به سرعت پرداخت شود. این نکته هم تلاشی سخت است.
نکته سوم تلاش و برنامه ریزی برای عدم تکرار این حادثه است. اینکه قوانین مسکن را دشوار تر کنیم تنها موضوعات را پنهان تر کرده ایم. باید راهی داشته باشیم تا دور زدن قوانین چنان جریمه سنگینی داشته باشد که هیچ کس حتی کسی که نامه های جعل امضا شده یا به رشوه امضا شده را بایگانی کرده بی هزینه نماند. این یک قلم نیاز به اصلاح ساختار و تادیب افراد دارد. این افراد نباید محدود به حادثه متروپول که به کل پرونده های موثرین از ابتدای فعالیت فساد انگیزشان باشد.
تصور اینکه این موارد قابل پیگیری باشد سخت است اما به نظر میرسد اگر حکومت بخواهد صبر مردم را جبران کند راهی جز این ندارد.​