نه از باب علاقه ای که به ایران داریم. بلکه از باب سرمایه گذاری که اهل بیت بر ما کرده اند.

امام علی (ع) پایتخت حکومت خود را کوفه قرار داد. این پایتخت در حقیقت مرکز ایالتی بود که متصرفات شرقی اسلام شامل سرزمین ایران را شامل می‌شد.  نفوذ معاویه در شام و مصر ممکن بود. اما گویا نفوذ تفکر او در اسلام ممکن نبود و اما توانست این بخش را حفظ کند.ضمنا نباید فراموش کرد که اساسا عراق فعلی بخشی از ایران به حساب می‌رفت.

در زمان حکومت امام حسن(ع) آخرین پایگاهی که سقوط کرد ایران بود. یعنی آخرین بخشی که به تسلیم معاویه در آمد. که خود دارای توضیحاتی است.

در زمان حکومت حضرت امام حسین(ع) مجددا کوفه که مرکز حکومت دارای نفوذ بر ایران بود به عنوان تنها محلی که امام بتواند به آنجا پناهنده شود انتخاب شد.

از زمان عباسیان بزرگترین خطر ایران بود چرا که ایرانیان به شدت در مقابل حکومت ایشان مخالفت می کردند. لذا طوس مرکز حکومت قرار گرفت.

امام رضا (ع) با ورودشان به ایران تفکر پراکنده محب اهل بیت را به فضای متمرکز شیعی تبدیل کردند.

بعد از آن هزاران تن از نسل پیامبر مامور به ورود به ایران شدند. تا بتوانند تفکر ما را اصلاح کنند.

و اکنون نیز به جرات تنها مدافع اسلام ناب در قالب یک کشور ایران است.

انشاله قدر این همه سرمایه را بدانیم.