آن کس که آفریده نگاهت خمار بود در خلق و آفرینش دل بی‌قرار بود لب را که می‌سرشت خجالت کشیده بود سرخی صورتش همه جا آشکار بود ابرو که می‌کشید مدادش شکسته بود گیسو که می‌برید هوا تار تار بود گرمای هر دو دست تو را جاودانه ساخت آرامشی که[…]

غزلم دره‌ای از نسترن و شب‌بوهاستمرتع درمنه‌ها، دهکده‌ی آهوهاست این طرف کوچه‌ بن‌بست، نگاه آبی‌هاآن طرف کوچه‌ پیوند، کمان ابروهاست این خیابان بلندی که به پایین رفتهمال گیسوی به هم ریخته‌ی هندوهاست غزلم گردش کاشی‌ست در اسلیمی‌هاغزلم تابش خورشید بر اسکیموهاست باد می‌آید و انجیر مقدس مست ازروسری‌های به رقص[…]