جفری بانگ در کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید در صفحه ۸۲ می‌گوید:

بخشیدن والدین، موضوعی الزامی نیست؛ به ویژه اگر سوء رفتار و بی توجهی جدی بوده باشد، ممکن است هرگز نتوانید ان‌ها را ببخشید. این کاملا به اختیار شماست. اما متوجه شده‌آیم در بیش‌ترِ موارد بخشیدنِ والدین در طی روند درمان خواه‌نا‌خواه اتفاق می‌افتد.

مراجعین به تدریج در ذهن‌شان والدین را کم‌تر و کم‌تر به عنوان غول یا چهره‌ای منفی می‌بینند و بیش‌تر و بیش‌تر به عنوان آدم‌هایی می‌بینند که مشکلات و دغدغه‌های خودشان را دارند. (مراجعه کنید به شفقت). آن‌ها متوجه می‌شوند والدین‌شان در تله‌ی زندگی خودشان گرفتار بوده‌اند و در حقیقت بیش‌تر شبیه کودک بوده‌اند تا غول. آن‌ها به این توانایی می‌رسند که والدین‌شان را ببخشند.

باز هم، این موضوع همیشه اتفاق نمی‌افتد. ممکن است برای شما اتفاق بیفتد یا نه. بسته به این‌که در کودکی‌تان چه اتفاقی افتاده، ممکن است تصمیم بگیرید هرگز آن‌ها را نبخشید. در حقیقت ممکن است عکس، این تصمیم را بگیرید: کاملا قطع رابطه کنید. پایان مسیرتان ممکن است به بخشیدن یا نبخشیدن منتهی گردد. به هر حال، مجبورید کاری را انجام دهید که برای‌تان درست است. در هر دو صورت، ما شما را حمایت می‌کنیم.

واقعیت آن است که پدر و مادر‌های ما خود قربانی یک چرخه تلخ بوده‌اند و با تمام وجود تلاش کرده‌اند تا پدر و مادر بهتری باشند اما خوب هیچ‌کس پایان حلقه تکرار اشتباه نیست.(به حلقه فروید مراجعه کنید). ما هم مثل آن‌ها همان رفتار‌های غلط را تکرار می‌کنیم اما با آگاهی می‌توانیم غلظت آن را کم کنیم تا اینکه نسل بعدی کمتر آسیب ببیند. به هر حال تلاش برای درست کردن پدر و مادری که بی محبت یا بی عاطفه یا تجاوز‌گر یا سرکوبگر یا هر چیز دیگری بوده‌اند تقریبا مثل کوبیدن آب در هاون می‌ماند. در همین رابطه مطلب رابطه با والدین سمی را پیشنهاد می‌کنم.