اخیرا رئیس جمهور محترم به نیاز کشور به برگزاری رفراندوم در رابطه با موضوعات حساس اقتصادی و فرهنگی اشاره کرده و گفته است که باید برای موضوع فناوری هسته ای یک رفراندوم برگزار کنیم. تا مردم بتوانند آزادانه تصمیم جامعی که عواقب خوب و بد آن متوجه ایشان است را بپذیرند. منبع

ا ز این واقعیت که سالهاست به جای ابزار حساس و پر تنش و البته مهم رفراندوم از افکار سنجی استفاده میکنند بگذریم.طبیعتا دانستن نظر مردم در تصمیم گیری مدیران عالی یک کشور بسیار اهمیت دارد.

از این واقعیت که لزوما تصمیم خیر با تصمیم جمع یکسان نیست و این واقعیت در طول تاریخ بارها و بارها نشان داده شده است نیز بگذریم.

نکته اینجاست که خود رئیس جمهور نیز میداند. امکان برگزاری نظر سنجی از نظر رهبران هوشمند ایران نا ممکن است. چرا که رفراندوم به طور موقت هاله ای نا امن از کشور ایجاد کرده و محیط را برای جنگ روانی دشمن به راحتی فراهم می‌آورد. در حقیقت در دموکراسی های آسیب پذیر هر گونه استثنا بر قواعد سخت اولیه در شرایطی که دشمن محیطی و نبود فرهنگ داخلی وجود دارد به شدت خطرناک است. و فارغ از این استدلال نیز قطعا رفراندوم در کشور اجرا نخواهد شد.

اما چرا رئیس جمهور این موضوع را طرح میکند؟

خیلی ساده است. از نظر من مشاوران او میخواهند شرایطی را برای انتخابات آینده مجلس فراهم کنند تا مردم در یک فضای احساسی به پای صندوق های رای بیایند. این طرح در کنار طرح هایی مثل منطقه بندی تهران و … نشان میدهد که اختلاف رای یک چهارم درصدی رئیس جمهور با اصلوگرایان او را نگران کرده و میخواهد اصلاح طلبان منفعل بیشتری را پای صندوق های رای بکشاند تا مجلس آینده مجلسی همگام با آرای او باشد.

به طور خیلی ساده در یک سناریو معمولی مردمی که منتظرند تا در رفراندوم با طرح فعلی مخالفت کنند در صورت برگزار نشدن آن احساس شکست کرده و سعی میکنند با انتخاب یک کاندیدای مخالف در مجلس شرکت کنند.

در حقیقت رئیس جمهور با این کار تمایل دارد تا با تحریک افکار عمومی اهداف سیاسی خود را پیش برد.

سوال اینجاست. آیا یک چنین کاری شرعا صحیح است!؟