شب خوش ای ستاره‌ی  آبی

در هوای ابری پاییز

من تنم بسیار سوزان است

و از امید دیدنت لبریز

روی تختی کنار یک دیوار

چشم بیمار من به رویت تیز

پشت پرده تو را رصد میکرد

مردم دیار من تبریز

لبم آهسته نام ماهت خواند

گفت یادت همیشه شور انگیز

نرسیدن به تو چه جذاب است

شد دلم ز عشق تو سرریز

غم نخور که سهم من درد است

مست چشمت نمیکند پرهیز