روزی به دیار یار راهی بودی

وندر کمرش دست، حصاری بودی

ابری به گرفتاری زلفش پیچید

بغضی تر و باران بهاری بودی

دریا به دهانش لب ساحل بودم

مد نفس و جزر سلامی بودی

مجلس همه جا بحث دو چشمانش بود

 لکنت غرض و غمزه زبانی بودی

آخر شبی آن ماهِ تکامل برداشت

روی از سر و موهاش سوادی بودی

از مُهر لبانش غزلی حاصل شد

آنگه که مَهی‌ شاد تمامی بودی